O siedmiu największych wiaduktach w Puszcy Rominckiej (nad Bludzią, Błędzianką i Jarką)

H: Dziś będzie trochę o pruskiej infrastrukturze kolejowej w Puszczy Rominckiej, a właściwie o siedmiu największych wiaduktach nad trzema rzekami... i nad drogą. Będzie też trochę wspomnień sprzed kilkunastu lat i relacja z dzisiejszego wypadu nad Jarkę.

fot.Miłosz, Botkuny, wiadukty nad Jarką (dzisiejsze)

H: Kilka dni temu, w sobotę, odwiedziliśmy ruiny kościoła w Górnym. Czemu o tym? Przejeżdżaliśmy przez rzekę zwaną Jarka… A wczoraj pojawił się pomysł, by odwiedzić wiadukty w Botkunach  przerzucone nad, a jakże, rzeką Jarka (to znaczy Jarką). Wszystko Jarka. Taki żart niewybrednie polityczny, ale myślę, że bardzo łagodny…

Rano miałem jeszcze dylemat, bo opcjonalnie było jeszcze jedno miejsce do spenetrowania. Gdy jechałem na zajęcia (nawet w niedzielę realizuję swą misję edukacyjną) "wsiadłem na ogon" litewskiego samochodu (ponoć przeżywamy najazd zakupowy sąsiadów), na którego rejestracji ujrzałem litery: JAR… czyli decyzja zapadła. Dziś obrzeże Puszczy Rominckiej.

fot. Hubert, Botkuny, wiadukty nad Jarką (dzisiejsze)

H: Według mojej wiedzy Puszcza Romincka była dla władców pruskich tym, czym Puszcza Białowieska dla carów… Wspaniałe miejsce do udowadniania swojej męskości, do polowań.

Na terenie Puszczy Rominckiej po dziś dzień można spotkać na to dowody w postaci kamieni z wyrytymi po niemiecku tekstami o kolejnym strzelonym jeleniu przez Wilhelm II Hohenzollerna ( taki był, że nawet zdymisjonował Bismarcka). Cesarz i król Prus zabił jelenia i kazał postawić pomnik ku czci samego siebie, że taki zdolny niby. Cześć dodatkowo wzmacniano dębami, które po dziś dzień dumnie obwieszczają, którego jelenia (na długiej liście) w swoim życiu Wilhelm ukatrupił w tym miejscu. Kilka kamieni jest po naszej stronie, kilka po rosyjskiej… a może już ich tam nie ma.

Ale o tym będzie jeszcze okazja napisać… bo w planach mamy wypad rowerowy po szlakach tychże pomników. 

fot. Hubert... albo Samowyzwalacz... Karol, Kaczka, Mewa, ja i posokowiec... 

przy głazie Wilhelma (skan zdjęcia, kilkanaście lat temu)

H: Wiele lat temu, z moimi ptasznymi kolegami (Mewą i Kaczką, a sam zwany jestem czasem jeszcze Szpakiem… takie nasze skautowe i puszczańskie imiona) poszliśmy torowiskiem z Gołdapi do Błaskowizny. Ciekawe to było wydarzenie. Zasadniczo poruszaliśmy się na nogach, ale zdarzyło się, że śmigaliśmy Gazem (na gaz) prawie po pasie granicznym. Radziecką myślą techniczną, po pasie granicznym z Rosją… taka przygoda sprzed lat. Nasz znajomy z czasów harcerskich (a teraz leśniczy) przewiózł nas po puszczy. Zostały wspomnienia i kilka zdjęć w albumie… skany których załączam jako tło historyczne.

fot. Hubert... GAZ na gaz  (skan zdjęcia, kilkanaście lat temu)

fot. Hubert, a takimi aparatami robiło się zdjęcia...

fot. Hubert, cieniowo i historycznie (czyli kiedyś na trasie Gołdap - Błaskowizna)

fot. Hubert, cieniowo i współcześnie (czyli dziś w Botkunach)

H: Najbardziej znane w okolicy są wiadukty ze Stańczyk. Dwa potężne mosty nad rzeką Błędzianką, na których zdobywałem pierwsze szlify zjazdowe na sprzęcie alpinistycznym(a wcześniej na żeglarskim). Teraz wiadukty są poddawane renowacji… i trzeba kupić bilet, żeby je zobaczyć z bliska… no chyba, że się ma paralotnię. Słyszałem, że w czasie II wojny światowej pilot niemieckiego myśliwca przeleciał miedzy przęsłami… Dziś wydaje się to nieprawdopodobne z racji drzew, ale wystarczy wyszukać w sieci filmik z przejazdu w tym miejscu pociągu w latach 30. ubiegłego wieku, by zrozumieć, że byłoby to możliwe… Ja latałem jednak nad wiaduktami. 

fot. Hubert, Łukasz i wiadukty w Stańczykach, pod nimi Błędzianka, 

widoczny efekt remontu na bliższym wiadukcie

 (zdjęcie z paralotni,  sprzed kilku lat)

fot. Hubert, Stańczyki z drugiej strony, w tle Puszcza Romincka... raczej się nie da przelecieć pod...

 

M: Dawno temu wraz z tatą pojechaliśmy sobie na wiadukty w Kiepojciach. Zatrzymaliśmy się pod jakimś wiaduktem i wtedy już zacząłem się zachwycać, ale tata powiedział mi, że to jeszcze nic w porównaniu z tym co zaraz zobaczę. Rzeczywiście kiedy zobaczyłem kolejne wiadukty, to jeszcze bardziej oniemiałem. Były tak wysokie, że jakby ktoś stąd spadł, to raczej by nie przeżył. Jeden z tych mostów był zawieszony w powietrzu i nie można było na niego wejść.

Na dole była szeroka, ale płytka rzeka. Zrobiłem kilka zdjęć, a potem tata powiedział, że przejdziemy przez nią, bo stary mostek się zawalił. Zdjęliśmy buty i przeszliśmy.

fot.Hubert, deszczowy wiadukt nad drogą w Kiepojciach,

 ten pierwszy i pojedynczy, łuki ceglaste...

fot. Hubert, ten sam pojedynczy most w Kiepojciach, ale z drugiej strony... 

Wycieczka rowerowa z uczniami kilka lat temu.

fot. Hubert, Kiepojcie, nad Bludzią, pierwszy wiadukt z łukami wyłożonymi cegłą, 

drugi młodszy, tylko beton

fot. Hubert, Kiepojcie, na szczycie bez poręczy

fot. Hubert, wiadukt jest... nasypu brak

H: Ciekawszymi obiektami są te w Kiepojciach. A jest ich tam więcej. Najpierw trzy łuki ceglaste wiaduktu witają nas nad drogą. Trzeba wejść na nasyp i ruszyć kilkaset metrów, by dotrzeć do dwóch kolejnych, tym razem nad rzeką Bludzią. Dwa obok siebie, jak w Stańczykach, ale trochę mniejsze, bez poręczy (i bez biletów, pewnie dlatego właśnie, że bez poręczy i wchodzisz na własne ryzyko). Tu zgubiłem swoją pierwszą strzałę podczas doskonalenia techniki łuczniczej (taki wypad z zimowiska, które mieliśmy w szkole w Dubeninkach). Nasyp wydawał się idealny do tego, by strzał nie zgubić. Zgubiłem. Oszukałem przeznaczenie. To miejsce „zdjęliśmy” fotograficznie z Miłoszem jeszcze na początku lata. Mosty świetne, bo idąc nasypem  dochodzi się do miejsca, gdzie wyraźnie widać poszerzenie, przygotowane pod drugi tor. Okazuje się, że jeden z wiaduktów jest nieco innej konstrukcji. Już bez łuku ceglanego… tylko beton. Widać, że jest młodszy, bo… nie nasypano do niego nasypu (ależ gra słów). Trwa tak zawieszony i pewnie nigdy nie przejechał po nim pociąg. Smutny to fakt, że coś, co było mu przeznaczone, nigdy go nie spotkało… Czyli jednak nie było mu przeznaczone, skoro go nie spotkało. Nie da się oszukać przeznaczenia. Jak w „Antygonie”.

fot.Miłosz, Kiepojcie

fot. Hubert, Miłosz pod...

fot. Hubert, Kiepojcie, przeprawa przez Bludzię

M: Dzisiaj przyjechaliśmy na mosty,  które także były wysokie i miały pewnie 15 metrów. Gdy przeszliśmy przez most bez poręczy, to mama, tata i Hania poszli na dół, a ja zostałem na górze, bo usłyszałem coś koło mnie na drzewie. Był to kowalik i za bardzo mnie się nie bał, tylko przeszkadzało mi to, że chodził wciąż wokół drzewa, dlatego nie mogłem zrobić mu dobrego zdjęcia.

fot. Miłosz, kowalik schowany

 fot.Hubert, rzeka Jarka, a w dali wiadukty

fot. Hubert, rodzinnie pod wiaduktami

fot. Miłosz, Botkuny

fot. Miłosz, Botkuny, Jarka

H: Wiadukty w Botkunach dalej pełnią funkcję użytkową i wiedzie po nich (a właściwie po jednym z nich) szlak turystyczny, a i ślady samochodów są wyraźne. Czyli się jeździ.

Kolejne podwojone wiadukty, kolejna rzeka. Tym razem wyraźnie ukryte w lesie. A Jarka… najszersza z wspominanej trójcy.

fot. Hubert, po wiadukcie...

 fot. Hubert, struktura, Botkuny

fot. Hubert, Jarka pod wiaduktami, refleks

M: Potem z tatą poszedłem wzdłuż rzeki. Tata z jednej strony, a ja z drugiej. Z mojej strony była bardzo fajna huba, która była gładka pod spodem, a takiej jeszcze nie widziałem. 

fot. Miłosz,nad Jarką

 fot. Hubert, nad Jarką

fot. Miłosz, huby

 fot. Hubert, a tak powstawało powyższe zdjęcie

H: W trakcie fotografowania wystąpiły wyraźne podziały. Miłosz szedł jedną stroną Jarki, ja drugą, a dziewczyny poszły szukać wiosny.

fot. Hubert, taka formacja korzenna pod korą...

fot. Hania, to samo drzewo, ale z drugiej strony. Dziewczny trafiły tu idąc zupełnie inną drogą...

i to chyba sprawcy tej plątaniny korzeni z drugiej strony

fot. Hubert, widok z wiaduktu, dziewczyny wracają z poszukiwań wiosny...

fot. Agnieszka, wiosna znaleziona. Wawrzynek wilczełyko już kwitnie...

fot. Agnieszka, i jeszcze jedno, w tle refleksy Jarki

fot. Agnieszka... pierwsza przylaszczka w tym roku 

fot. Hania, Miłosz też szuka wiosny...

fot. Miłosz, wiosna znaleziona...

H: Siedem wiaduktów w trzech miejscach. Do tego mnóstwo pomniejszych (kilkumetrowych) obiektów, przejazdy, przepusty, stacje i budynki dworcowe (w Żytkiejmach do dziś widać na budynku nazwę stacji po niemiecku)… nasypy, kilometry torowisk, które rozebrali Rosjanie… ponoć „zwijano” je bezpośrednio na wagony… Zwycięzcom się należy. Przecież są zwycięzcami.  

Dziś to świetna trasa wycieczkowa z Gołdapi do Żytkiejm z ewentualnym odejściem do Błaskowizny… Kilometry historii kolejnictwa…  

fot. Agnieszka... i na koniec dzisiejsze żurawie. Pierwsze Agnieszki... kto dzierży w dłoni aparat z teleobiektywem... ma władzę nad ptactwem wszelakim...

fot. Agnieszka