O tym jak jest w lesie (prawie tropikalnym). Po burzy (i chwilę przed).

H: Wczoraj wykorzystaliśmy chwilowe rozjaśnienie (po kolejnej burzy) i pojawiliśmy się na często odwiedzanych (nie tylko przez nas) ścieżkach Wigierskiego Parku Narodowego.  Było parno. Było duszno. Miałem wrażenie , że wchodzę do lasu tropikalnego. Wiem… bo nigdy nie byłem, ale tak się czułem. Kapiąca po liściach (i po nas) woda, unosząca się para wodna. Klimat wybitnie (po i przed)burzowy.

fot. Hubert, w lesie takie przebłyski

 

H: Niby trasa dobrze znana, ale w takiej aurze chyba jeszcze nie byłem. Kilkanaście minut obecności w takim lesie sprawiło, że byłem mokry od potu… Parowały liście, parowała ziemia… i parowałem ja. Dobrze, że jezioro Czarne (nazywane mylnie przez większość jeziorem  Krzywym) było po drodze.

Szybkie zanurzenie, kilka przebłysków zachodzącego słońca… i kolejna burza. Zdążyliśmy tuż przed deszczem. 

 fot. Hubert, Suchar oddaje swe ciepło...

fot. Hubert, a na brzegu... takie białe zaskoczenie. Prawdopodobnie gołąb został zmuszony przez burzę do lądowania. Raczej zmęczony. Raczej oswojony (bo podszedłem do  niego na metr)

fot. Hubert. Do tego z biżuterią...

fot. Hubert. las... wciąż mokry

fot. Hubert, dąb przewrócony (prawdopodobnie) przez burzę. Jeszcze z zielonymi liśćmi...

fot. Hubert, a tu burzy pomogły bobry. Podcięte u nasady nie wytrzymało naporu... Legło.

H: Na koniec kolejny (jakże roztrzęsiony filmik z cyklu: w80 sekund dookoła Suwalszczyny )

Po ostatnim filmiku z pływania kanu i nurkowania w Hańczy, zostałem zapytany (przez pewnego Pana) dlaczego w tych filmikach nic nie mówię… No to mówię. Ale co mówię… Nic konkretnego. Czyli spełniam zasady „vlogowania” (mówiąc o niczym). Tak mówi mi Miłosz, który na „vlogach” się zna. A ja zostałem nieśmiałym i szepczącym (żeby nie wystraszyć burzy) vlogerem.

Tytuł: W lesie. Po burzy

czast trwania: 80 sekund

realizacja: Hubert Stojanowski