Klasztor w Wigrach, czyli mierzymy się z symbolem Suwalszczyzny.

H: Klasztor jaki jest… każdy widzi. Jest to jeden z nielicznych (jeżeli nie jedyny) zabytek w okolicy, który… tak do końca nie jest zabytkiem. Strzelano do niego w różnych okresach historycznych... Palono, rozwalano i odbudowywano. Góruje nad Wigrami i w naszej świadomości. Widać go z wielu miejsc, z wielu odcinków linii brzegowej jeziora... Pięknie nam "różowieje" kościół PW Niepokalanego Poczęcia NMP...  Dziś zatem mierzymy się z symbolem.

fot. Hubert, pocztówka zrobiona z paralotni, jak jeszcze można było latać nad klasztorem

H: Na większości zdjęć pojawi się dziś klasztor. Trudny to temat, bo fotografowanie symboli  jest zawsze… trudne. Kilka razy próbowałem się z tym zmierzyć i nigdy nie byłem zadowolony. Teraz też nie jestem, ale zbyt wiele osób dopytywało nas: kiedy? Czyli lepiej teraz. Pokażemy, napiszemy i będziemy już tylko odsyłać do wpisu. Taką mam koncepcję. 

fot. Hubert, widok od strony Cimochowizny

  

fot. Hubert, skan zdjęcia (aparat zupełnie "niecyfrowy"), może 2003 rok... widok od strony Piasków

fot. Hubert, Czarna Hańcza, a w dali... klasztor się "świeci" 

(ten jasny punkt za lasem na przedłużeniu rzeki)

fot. Hubert, Wiśnia szaleje na iceboardzie... ten rozmyty punkt na horyzoncie, to oczywiście...

fot. Hubert, klasztor z jeziora, a czyja łódź? Gucia oczywiście. Za sterami właściciel. A z pokładu czyjej łodzi robię zdjęcia (Miłosz też tam był)? Gucia oczywiście. A za sterami Maciek.

fot. Hubert, takie pływadło...

fot. Hubert, jak robiłem powyższe zdjęcie, to siedziałem na pomoście, 

którego już nie ma... ale nasi tu byli i wyryli...

 fot. Hubert, widok z punktu widokowego w Starym Folwarku (PTTK)

fot. Hubert, a takie różne sprawy przed klasztorem... 

szczególnie w sezonie profanum jest widoczne... ale tylko (?) za murami...

M: Zawsze jak jedziemy w wakacje do klasztoru, to zatrzymujemy się na smażone pierogi, które robi i sprzedaje pewna pani w przyczepie kempingowej (zobacz, co możesz zjeść). Ja najbardziej lubię z jagodami. Nawet kilka razy przypłynęliśmy z tatą kajakiem ze Starego Folwarku specjalnie po te pierogi i nawet parę dowieźliśmy dla mamy i Hani.

Koło tej przyczepy, na ścianie wiszą zdjęcia klasztoru, które tata zrobił z paralotni. Teraz każdy, kto sobie siedzi i je pyszne pierogi może zobaczyć jak klasztor wygląda z powietrza. A wygląda trochę jak zamek z murami dookoła. 

fot. Hubert, seria zdjęć zrobionych z paralotni. 

Kilka takich fotografii  wisi u pani Teresy Biziewskiej w takiej galerii plenerowej 

(i dobrze, bo teraz mamy zniżkę na pierogi wigierskie, a trochę ich w sezonie zjadamy)

H: Na wieży zegarowej dumnie „powiewa” metalowa flaga z datą… 1976. Że to był dobry rok…  już pisałem (zobacz wpis).  Zatknięto na wieży zegarowej znak. Pewnie koniec (symboliczny) odbudowy tego, co zostało po ostrym strzelaniu w czasie II wojny światowej. Ale był jeszcze rok 1796 (takie przestawienie w powyższej dacie), w którym rząd pruski skonfiskował dobra kamedulskie. Wyjechali i tyle ich widzieliśmy. 

fot. Hubert, taki dobry rok...

 

M: Wczoraj byliśmy w klasztorze nad Wigrami. Kiedy tam weszliśmy, to przywitała nas pliszka siwa. Starałem się zrobić zdjęcie, ale ona uciekała po murku na swoich długich nogach. Poszliśmy kawałek dalej, na drugi dziedziniec, a ona znów siedziała i tym razem mi się udało zrobić jej zdjęcie na ładnym tle. Potem jeszcze mama i tata zrobili swoje zdjęcia dla innych pliszek i w taki sposób otrzymaliśmy tryptyk pliszkowy w klasztorze.

fot. Miłosz

fot. Agnieszka

fot. Hubert

H: A teraz sam siebie zacytuję, bo musiałem kiedyś w kilku zdaniach przedstawić historię Suwalszczyzny… i tak mi wyszło o dzisiejszym temacie: „Wyraźnym śladem działań człowieka  jest  górujący nad tonią  Jeziora Wigry klasztor kamedułów, który stał się niejako symbolem Suwalszczyzny. Tu  przybywali wcześniej władcy Polski i Litwy na polowania. Pierwszą wzmiankę o pobycie króla znajdziemy w kronikach Jana Długosza, który odnotował w 1418 roku, pobyt na wigierskiej wyspie Władysława Jagiełły. Z czasem pobudowano tu dwór myśliwski.

Król Jan Kazimierz  w drugiej połowie XVII w. przekazał te ziemie kamedułom, którzy z wyspy zrobili… półwysep  i wybudowali klasztor. Nie bez znaczenia dla tych terenów jest właśnie działalność kolonizatorska zakonu, który wszak przyczynił się do powstania Suwałk, a klasztor jest takim namacalnym i widocznym stemplem postawionym na Suwalszczyźnie.”

Warto dodać, że mnisi „trochę” sfałszowali dokumenty i nadali sobie więcej ziemi… Ale co tam  oszustwo braci... ważne, że rozwinęła się nam Suwalszczyzna pod ich skrzydłami... A o tym rozwoju i zniszczeniach, i odbudowie... przeczytać możecie w książce Macieja Ambrosiewicza "Dobra wigierskie"  (kilka moich zdjęć też tam się trafi).

fot. Hubert, takie słońce przed laty świeciło nad klasztorem i sztuką 

(Dom Pracy Twórczej wszak tu był onegdaj). Jedna z instalacji, skan zdjęcia sprzed... wielu lat

fot. Miłosz, eremy także pod słońce w sobotę...

fot. Miłosz,  w akcie twórczym... czyli co tam zobaczył?

fot. Hubert zwany Szpakiem szpaka zobaczył...

fot. Hubert, eremy na dolnym tarasie... to tu gdzieś, kiedyś...

fot. Hubert, eremy na górnym tarasie i kościół, 

skan (bardzo) klasycznego ujęcia z wieży zegarowej, dawno temu...

 widać, że remont w trakcie

fot. Hubert, a tu taka sztuka naiwna w wykonaniu Tymoteusza Muśko (nas lokalny Nikifor),
 interpretacja legendy "O siei wigierskiej", w Muzeum Wigier w Starym Folwarku

fot. Hubert, odbicie, czyli jak pokazać, żeby nie pokazać

fot. Agnieszka, w oknie... haczyk.

M: Obeszliśmy z tatą kościół. Ja wiązałem buty, a tata zrobił zdjęcie i pokazał mi je. Nie mogłem odgadnąć co to. Dopiero po chwili zobaczyłem, że był to witraż, który odbijał się na schodach.
Nagle zorientowaliśmy się, że nad nami przeleciała para nurogęsi. Wyglądało to tak, jakby się ganiały. Tata powiedział, że  z przodu leciała samica, a za nią czarno-biały samiec.

 fot. Hubert, taka tęcza... a kiedyś instalacja tęczowa "wchodziła" w mury klasztoru... ale ją zdjęli.

fot. Agnieszka, wczorajsza para traczy nurogęsi nad klasztorem... wiosna znaczy

fot. Hubert, elewacja

fot. Agnieszka, jeden z ojców założycieli... a klasztor pęka symbolicznie...

fot.Hubert, wnętrze kościoła

fot. Hubert, światło przez bramę...

M: Przypomniało mi się także, jak kiedyś zrobiłem tu swoje pierwsze zdjęcie orła. To było w wakacje. Siedzieliśmy na trawie i a ja robiłem zdjęcia dla zięby, która skakała po kamieniach. Wtedy usłyszeliśmy krzyk ptaka. Tata od razu podniósł głowę i powiedział, że gdzieś nad nami lata orzeł.

fot. Miłosz, zięba 

fot. Hubert, Miłosz "robi" ziębę w sierpniu, już nie siedzi na trawie...

fot. Miłosz, orzeł nad klasztorem... i nad nami

fot. Miłosz, gołębie też nad nami... taka loża widokowa...

H: Z klasztorem mam kilka wspomnień. O tych najbardziej osobistych pisać nie będę… ale o innych mogę. Tu poznałem, w części świeckiej zwanej onegdaj Domem Pracy Twórczej, Piotrka Malczewskiego,  Jurka zwanego Janem (i jego żonę). Dzięki działalności galerii prowadzonej przez Radka Krupińskiego zaprzyjaźniłem się (tak oficjalnie) ze Staszkiem Wosiem i ze sporą grupą fotografujących i  pracujących w DPT.  Tu wreszcie zobaczyłem prace Wiesława Szumińskiego (do „Sklepów cynamonowych” Bruno Schulza). Powalony zostałem. Rewelacja! Schulz i Szumiński znaczy… A potem nastał Areopag Nowej Ewangelizacji… który chyba już też się skończył...

M: Niestety klasztor zaczyna się powoli rozpadać. Prawie wszystko się sypie. Na ścianach widać jakieś zacieki i tynk w wielu miejscach odpada. Z jednej strony szkoda, ale z drugiej można przynajmniej robić ciekawsze zdjęcia. 

fot. Hubert, wieża zegarowa i dwa poziomy

fot. Miłosz, sierpniowe odpadanie od ściany (taka terminologia wspinaczkowa)...

fot. Hubert, a to wczorajsze, ale zrobione z drugiej strony, ścianki boczne już obie "oskubane"

fot.  Hubert, fresk, Tryptyk zaciekły

fot. Hubert, fresk, (S)twórcze... 

fot. Hubert, "mszalne" na murze

fot. Miłosz, "mszalne II" (zupełnie niezależne od powyższych... to samo nas interesuje?)

fot. Hubert, z cyklu "znajdź różnicę", stan sprzed kilkunastu lat, skan zdjęcia... a gdzie zegary?

fot. Miłosz, stan z sierpnia 2015

M: W sobotę dużo zdjęć w klasztorze było robionych pod słońce, bo ładnie zachodziło. Tata powiedział, że takie zachodzące światło daje fajne efekty, taka "złota godzina". Wszystkie zdjęcia są tak jakby złote i pomarańczowe.

H: Światło jest ważne. Bardzo. Najlepsze jest prawie zachodzące słońce i tuż po wschodzie... Trzeba trochę poczekać i może wyjść coś. A jak nie wyjdzie, to trudno...

fot. Hubert, wschodzące słońce...

 

H: Na koniec wczorajszej wycieczki klasztornej… trafiliśmy wreszcie pierwszego bociana w tym roku. Agnieszka zrobiła mu zdjęcie. Na złoto i pomarańczowo. Wschodzące słońce powyżej i zachodzące poniżej...

fot. Agnieszka, pierwszy bocian w tym sezonie w Czerwonym Folwarku, tuż za Wigrami (wsią)

H: Trudno mi robić zdjęcia pocztówkowe. Klasztor, choć symboliczny, niezbyt często fotografowałem... Tak przynajmniej mi się wydawało. Po przejrzeniu zdjęć, także bardzo archiwalnych, okazało się, że często jednak "właził" mi w kadr. Tak to już jest z symbolami. 

Na koniec jeszcze jedno zdjęcie zrobione podczas mego porannego przelotu na paralotni wokół Wigier... mgła, w której też jest klasztor. Takie zdjęcie  nawet  mi się podoba, choć w przypadku jakiejś awarii, trudno byłoby namierzyć potencjalne lądowisko... ale zdjęcie jest.

fot. Hubert, taki klasztor mi się zobaczyło...prawie. Tak lubię.